Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Benh Zeitlin προσφέρει στην συνταγογραμμένη, ετήσια παραγωγή του δήθεν ανεξάρτητου κινηματογράφου της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, έναν αέρα εικονοπλαστικής έμπνευσης και ποιητικής ενατένισης πάνω σε προβληματισμούς κοινωνικοπολιτικούς. Με την ευλογία ενός όμορφου soundtrack, πετυχημένη αίσθηση ρυθμού κι έναν όμορφο συγκερασμό ρεαλισμού και συμβολισμού, το πρώτο μισό του The Beasts of the Southern Wild συγκινεί αβίαστα. Μετά το επεισόδιο της πλημμύρας, όμως, η μελοδραματική ροπή όχι απλά δεν αναχαιτίζεται, αλλά γιγαντώνεται με επίκεντρο τον εκβιαστικά χρησιμοποιημένο μηχανισμό του μικρού παιδιού. Το φιλμ καταλήγει μία πρωτότυπη, στην επιφάνεια και όχι σε βάθος, ιστορία ενηλικίωσης, αρκετά μακριά από τη φυσιολατρική down and dirty ειλικρίνεια του Herzog ή το μεγαλείο της εικόνας του Malick. Αν πρέπει να εντοπίσουμε ένα συγγενή κινηματογραφικό, αυτός είναι ο Robert Flaherty της ομιλούσας περιόδου του (βλέπε Louisiana Story), όπου η αισθητική πλαστικότητα λειτουργεί ως σύνδεσμος ανάμεσα στην μεγάλη Ιστορία και τις περιπέτειες των απλών, καθημερινών ανθρώπων. Αν ωστόσο κάποιος εντυπωσιαστεί από το έργο του Zeitlin, ας ρίξει μια ματιά στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του, αλλοπρόσαλλου όπως αποδείχτηκε, David Gordon Green. Στο George Washington (2000), συναντάμε πάλι μια εναλλακτική ιστορία ενηλικίωσης, με πρωταγωνιστές μικρής ηλικίας στον αμερικάνικο νότο, με αξιοθαύμαστη εγκράτεια και ποιητική φλέβα - πραγματικός ανεξάρτητος κινηματογράφος που, φυσικά, δε θα έφτανε ποτέ στα Όσκαρ.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου