Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

SEVEN PSYCHOPATHS (2012), του Martin McDonagh


Αρκετές φορές έξυπνο, τις περισσότερες εξυπνακίστικο, το Seven Psychopaths σε ξεγελάει μέχρι τα μισά ότι ο Βρετανός σκηνοθέτης του
In Bruges δεν ήταν τελικά παρά μια φούσκα του μετά-ταραντίνο κινηματογράφου. Κάπου στα μισά του δρόμου, όμως, σου δείχνει πως πρόκειται για ενα ωραιότατα μετα-κινηματογραφικό σχόλιο με πολυάριθμους στόχους, βασικότερος των οποίων η βία στο σινεμά (που σημειωτέον μέχρι τότε ήταν αρκούντως ενοχλητική στην ίδια την ταινία, χαμογελώντας σαρδόνια στους βιαστικούς στην κρίση τους θεατές...). Η δήλωση του McDonagh είναι επίκαιρη κι ενδιαφέρουσα, αποδεικνύοντας πως ο νεαρός δημιουργός είναι σαφώς πιο συνειδητοποιημένος αναφορικά με την ευθύνη του καλλιτεχνικού του ρόλου, από αρκετούς διασημότερους συναδέλφους του, όπως ο Ταραντίνο ή ο Νόλαν, έστω κι αν στιλιστικά μοιάζει να τους θαυμάζει αρκετά ώστε να τους κοπιάρει. Το δυστύχημα είναι πως, σε αντίθεση με ό,τι είχε φανεί στο In Bruges, εδώ δε στέκεται αντάξιος των προτύπων του: η αφήγηση του φιλμ, φουσκωμένη κι αποπροσανατολισμένη, αποτυγχάνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, ενώ πολλά (έξυπνα στη σύλληψή τους) αστεία δεν αναδεικνύονται όπως τους αρμόζει εξαιτίας του αδύναμου σκηνοθετικού ρυθμού. Ωστόσο, το Seven Psychopaths παραμένει μια διασκεδαστική προβολή, χάρη και στο λαμπερό cast (Colin Farrell, Sam Rockwell, Christopher Walken, Woody Harrelson, Tom Waits, Harry Dean Stanton, Abbie Cornish, Olga Kurylenko, Michael Pitt - πραγματική σύναξη αστέρων), και ταυτόχρονα μια χαμένη ευκαιρία για κάτι βαθύτερο. 

Αχιλλέας Παπακωνσταντής

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

TAKE THIS WALTZ (2011), της Sarah Polley


Παραγνωρισμένο διαμαντάκι που επισκέφθηκε τις ελληνικές αίθουσες στην αρχή της σεζόν κι έμεινε ξεχασμένο. Κακώς, διότι πρόκειται για μία από τις εκπλήξεις της χρονιάς από μία σκηνοθέτη που, αν και σε μικρή ηλικία ακόμα, έχει ήδη αποδείξει τη σοβαρότητα και το αξιόλογο της δουλειάς της χάρη στο εξαιρετικό της ντεμπούτο, Away from her. Το Take this Waltz είναι μια ταινία σχέσεων διαφορετική από όλες τις άλλες, κυρίως διότι εστιάζει σε ειλικρινώς ανειλικρινείς ανθρώπους (ή ανειλικρινώς ειλικρινείς), που σκέφτονται και δρουν με μια ηθική υπόσταση που γκρεμίζει όλα τα κλισέ του είδους. Εκπληκτικές ερμηνείες, θαυμάσια φωτογραφία με μια θερμή χρωματική παλέτα που θα χειροκροτούσαν οι Allen και Kar Wai, και μερικές σκηνές που φανερώνουν μια εξαιρετικά εμπνευσμένη δημιουργό πίσω από την κάμερα. Κάποιες στιλιστικές κοινοτοπιές του "δήθεν ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου" παρακάμπτονται με ευκολία χάρη (και) στη συναισθηματική φόρτιση που το φιλμ μεταγγίζει στο θεατή.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής