« Αναρωτιέμαι τι θα έκανε ο κινηματογράφος χωρίς τον έρωτα... »
Alain Badiou
Όπως άλλωστε, εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι θα έκαναν οι έρωτές μας χωρίς τον κινηματογράφο. Ένας φίλος αρέσκεται να επαναλαμβάνει πως μάθαμε να φιλάμε μέσα από τις ταινίες, πως το πρώτο φιλί που δώσαμε δεν ήταν παρά μια (αδέξια δίχως άλλο) προσπάθεια να γλιστρήσουμε στο δέρμα ενός Μπόγκαρτ, ενός Μπελμοντό, ενός Μαρσέλο, προκειμένου να κλέψουμε λίγο από τη γοητεία και την αυτοπεποίθησή τους – όπως τουλάχιστον τους ζήσαμε στην μεγάλη οθόνη. Όμως αυτή δεν είναι παρά μια πτυχή μιας μεγαλύτερης αλήθειας: στην πραγματικότητα, μάθαμε να ερωτευόμαστε μέσα από τις ταινίες.
Δηλαδή;
Μάθαμε και πιστέψαμε πως ο έρωτας δεν είναι ένα συμβόλαιο, μα ένα γεγονός. Κι όταν ο έρωτάς μας υποφέρει, όταν κάνουμε προσπάθειες να τον κρατήσουμε ζωντανό, εν τέλει δρούμε μάταια. Διότι ο έρωτας είναι πιο δυνατός από τη θέλησή μας, είναι κατά μία έννοια ένα νέο υποκείμενο. Κι αν μπορεί να σωθεί, τότε θα σωθεί από ένα γεγονός. Όπως συμβαίνει με το επί της οθόνης θαύμα εδώ:
Ο έρωτας, όπως κι ο κινηματογράφος, συνιστά την εισβολή του θαύματος στην ύπαρξή μας. Είναι το σύμβολο της ασυνέχειας στη ζωή. Το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: πώς θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε την εισβολή, το θαύμα το ίδιο, σε διάρκεια; Πώς θα συνθέσουμε το νέο μέσα από τη διακοπή της προηγούμενης κατάστασης; Ο έρωτας, ο κινηματογράφος, η επανάσταση: ιδού τα κατά Badiou τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού του προβλήματος.
Άλλωστε, ο κινηματογράφος της σιωπής ήταν και θα είναι πάντα ένα μεγάλο ερωτικό γεγονός. Έρωτας και κινηματογράφος: ιδού οι δύο μεγάλες τέχνες της σιωπής.
«Σας προτείνω έναν ορισμό του έρωτα: ‘Ο έρωτας είναι η σιωπή που έρχεται μετά από μία δήλωση.’ Λέμε ‘Σ’αγαπω΄και ύστερα δεν μπορούμε παρά να σωπάσουμε.»
Alain Badiou
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου